Her ne kadar normal olmayı denememe rağmen başaramamış olsam bile bu ailem tarafından önemsenmedi ve diğer tüm normal çocuklar gibi ilkokula gitmek zorunda kaldım, bırakıldım. İlkokul dönemimde de büyüyeceğim günü bekliyordum, sabırsızlıkla...
Beyin ufak kalmış olsa da ebatlar değişti, büyüdüm. Ortaokula gitmeye başladım, gerçi kendi rızamla olmadı o da. Zorunlu eğitim dediler gönderdiler ve "Büyüdüm!" dedim ama aslında sadece büyüyorum sandım...
Derken üzerinden çok geçmedi zorunlu eğitim dedikleri şey bir kere daha uzatıldı, uzun dönem askerlik kıvamına gelip o tadı verdi ve lise adını aldı. Ben gene büyüdüğümü sanmaya devam ettim ve artık bunu ailem de onaylar gibiydi. Hatta "Bak artık büyüdün..." şeklinde nasihatler bile verir oldular...
Ne keyfi ne de zorunluluktan, sırf ibneliğine üniversite okuyorum şimdilerde (hem de kıçımı yaya yaya) ya da okumaya çalışıyorum ve herkes inatla büyüdüğümü iddia ediyor. Ama büyüdüm mü yani şimdi ben? Hala sabahları babamdan harçlığımı alıyorum, geceleri annem üstümü örtsün de uyuyayım diye bekliyorum. Büyüdüm mü?
Hiç niyetim yok, ama büyüdüm gibi sanki...
Paylaş
